Güneşin altın rengi ışıkları göle vururken kaz sürüsünün neşeli sesleri tüm vadiye yayılıyordu. Her bahar olduğu gibi genç kazlar ilk uçuş derslerini almaya başlamış, gökyüzünde zarifçe süzülmek için kanat çırpıyorlardı. Geniş kanat açıklıklarıyla süzülürken çıkardıkları hışırtılı sesler gölün yüzeyinde yankılanıyordu. Ancak sürünün içinde iki küçük kaz kardeş vardı ki gökyüzüne bakarken hem hayranlık hem de derin bir korku duyuyorlardı: Gaga ve Gugu.
Kanatların Fısıltısı
Gaga, uzun boyunlu ve parlak beyaz tüyleriyle sürünün en zarif kazlarından biriydi. Her zaman hayallere dalıp gider, gökyüzünde süzülen bulutlara saatlerce bakar dururdu. Gugu ise daha tombul, kahverengi tüyleri ve pırıltılı, meraklı bakışlarıyla dikkat çekerdi. O da uçmayı çok istiyordu ama her denemede kalbi minik bir kuş gibi çırpınıyordu.
Diğer kazların özgürce yükselişini izlerken içlerinde bir kıpırtı hissederlerdi. Sanki kanatları onlara “Hadi, dene bizi!” diye fısıldıyordu. Ama kanatlarını her kaldırmaya çalıştıklarında görünmez bir el onları yere yapıştırıyor gibiydi.
Gugu gözlerini gökyüzüne dikmiş, uzaklara süzülen amcası Büyük Kanat‘ı izlerken mırıldandı:
— “Keşke biz de onun gibi uçabilsek, Gaga. Sanki hiç zorlanmıyor gibi!”
Gaga titrek bir sesle yanıtladı:
— “Ama çok yüksek, Gugu! Ya düşersek? O kadar yukardan düşmek… Canım çok acır!”
Gaga’nın korkusu daha çok yüksekten düşmekten, kanatlarının onu taşımayacağından duyduğu endişeydi. Gugu’nun ise bilinmeyene doğru süzülmekten, ayaklarının yerden kesilmesinden duyduğu derin bir huzursuzluk vardı. Anneleri ve babaları her gün onları cesaretlendiriyordu:
— “Deneyin yavrularım!”
— “Sadece denemelisiniz!”
— “Kanatlarınız sizi taşır, emin olun!”
Ama nafile. Bacakları adeta toprağa kök salmıştı. Gölgeleri bile onlardan daha hızlı hareket ediyormuş gibi geliyordu. Günler geçiyor, diğer genç kazlar ustalaşırken Gaga ve Gugu hala gölün kenarında kalıyorlardı, kanatları hareketsiz ve yürekleri korku doluydu.
İlk Uçuş Denemeleri
Gaga ve Gugu annelerinin ve babalarının tüm teşviklerine rağmen bir türlü o ilk adımı atamıyorlardı. Her sabah sürünün geri kalanı gökyüzüne yükselirken onlar gölün kıyısında kalır, iç çekerek izlerlerdi. İlk uçuş dersleri onlar için bir işkenceye dönüşmüştü.
İlk denemeler tam bir fiyaskoydu. Öğretmenleri olan yaşlı kaz, Gaga’ya
— “Şimdi kanatlarını aç ve tüm gücünle çırp!” diye komut verdi.
Gaga derin bir nefes aldı, gözlerini kapattı ve kendini havaya atmaya çalıştı. Kanatlarını güçlü bir şekilde çırptı ama bedeni yerden sadece birkaç santim kalkabildi. Yüksekten düşme korkusu zihnine bir şimşek gibi çaktı ve kanatları aniden kapanıverdi. Sonra daküçük bir top gibi yere yuvarlandı!
— “Offf! Olmuyor işte!”
— “Gaga, iyi misin?”
Gugu kardeşinin yanına koştu. Sıra ona geldiğinde Gugu daha da gergindi. Kanatlarını çırpmak için kendini zorladı ama ayakları yerden kesilmek istemiyordu. Birkaç metre havalanıp kendini hemen yere bıraktı, kanat çırpmak yerine panikle çığlık atıyordu:
— “Yapamıyorum! Çok korkuyorum!”
Başarısız denemelerden sonra yaşadıkları hayal kırıklığı ve umutsuzluk her geçen gün daha da büyüyordu. Akşamları yuvalarına döndüklerinde yorgun argın ve moralleri bozuk olurdu. Gaga başını kanatlarının altına sokarken mırıldandı:
— “Asla uçamayacağız, Gugu. Sanki bizim kanatlarımız diğerlerinden farklı.”
Gugu da başını salladı, gözleri yaşlarla doluydu:
— “Belki de uçmak için yaratılmamışızdır, Gaga!”
Sürünün diğer genç kazları gölün üzerinde neşeyle turlar atarken, rüzgarda şovlar yaparken, Gaga ve Gugu kendilerini oldukça yalnız ve umutsuz hissediyorlardı. İçlerindeki uçma arzusu her ne kadar güçlü olsa da korkularını bir türlü yenemiyorlardı.
Bilge Kazın Öğüdü
Günler haftaları kovalarken, Gaga ve Gugu’nun umutsuzluğu giderek artıyordu. Bir öğleden sonra yine gölün kenarında başları öne eğik oturmuş, gökyüzünde süzülen kuzenlerini izliyorlardı. Tam bu sırada sürünün en yaşlı ve bilge kazı olan Dede Kaz onların yanına yavaşça yaklaştı. Tüyleri bembeyazdı, gaga kısmı yılların getirdiği izlerle doluydu ve gözlerinde derin bir bilgelik parlıyordu. Yorgun adımlarla yanlarına oturdu ve sessizce bekledi.
Sonunda Gugu sessizliği bozdu:
— “Dede Kaz, çok üzgünüz. Hiçbir zaman uçamayacağız gibi hissediyoruz.”
Dede Kaz gülümsedi. Kısık ama kararlı sesiyle konuştu:
— “Neden bu kadar üzgünsünüz yavrularım? Sizi neyin engellediğini görüyorum. Ama unutmayın, her büyük yolculuk küçük bir adımla başlar.“
Gaga utançla başını eğdi:
— “Ama biz çok korkuyoruz. Ben yüksekten düşmekten korkuyorum, Gugu ise hiç havalanamamaktan.”
Dede Kaz şefkatle gagasını Gaga’nın başının üzerine koydu:
— “Ben de ilk uçtuğumda sizin gibiydim, yavrularım. Hatta belki de daha korkaktım. Rüzgarın sesinden, bulutların şeklinden bile çekinirdim. Her kanat çırpışımda sanki yer beni kendine çekiyordu.”
Gugu merakla sordu:
— “Peki nasıl başardın Dede Kaz? Nasıl korkunu yendin?”
Yaşlı kazın gözleri uzaklara daldı, anılarını tazeledi.
— “Annem bana bir şey söylemişti, hiç unutmadım: Cesaret, korkusuzluk değil korkuya rağmen adım atabilmektir. Asıl önemli olan düştüğünde yeniden ayağa kalkabilmek ve tekrar denemek. Her düşüş bir öğrenme fırsatıdır. Her başarısız deneme sizi bir sonraki adımınıza hazırlar.”
Dede Kaz’ın bu sözleri Gaga ve Gugu’nun kulaklarında yankılandı. Sanki bir anda içlerinde küçük ama parlak bir ışık belirmişti. Korkuları hala oradaydı ama bu sözler onlara farklı bir bakış açısı sunmuştu. Belki de haklıydı Dede Kaz. Belki de önemli olan hiç düşmemek değil düştükten sonra kalkıp tekrar denemekti. Birbirlerine baktılar. Gugu, Gaga’ya döndü:
— “Peki ya düşersek yine?”
Gaga bu kez daha kararlı bir sesle yanıtladı:
— “O zaman birbirimize tutunuruz! Birlikte daha güçlüyüz, değil mi? Beraber düşer, beraber kalkarız!”
Bu fikir ikisine de büyük bir umut verdi. Korkuları bir anda küçülmüş, yerini yepyeni bir azme bırakmıştı. Dede Kaz’a teşekkür ettiler ve içlerinde daha önce hiç hissetmedikleri bir kararlılıkla yarın yeniden denemek için sözleştiler.
Cesaret ve İlk Zafer
Ertesi sabah güneşin ilk ışıklarıyla birlikte Gaga ve Gugu gölün kenarında durdular. Bu kez farklıydılar. Korkuları hala oradaydı, evet, ama yanlarında yepyeni bir arkadaşları vardı: Azim! Ayrıca birbirlerine verdikleri sözün gücü de onları dik tutuyordu. Gaga, Gugu’ya baktı, derin bir nefes aldı ve sordu:
— “Hazır mısın kardeşim?”
Gugu’nun gözleri parlıyordu:
— “Senden asla ayrılmam! Hazırım, Gaga!”
İkisi aynı anda kanatlarını çırpmaya başladılar. İlk başta yine sendelediler, birkaç kez neredeyse yere düşecek gibi oldular. Gaga’nın kalbi ilk andaki gibi hızla çarpsa da bu kez gözlerini açtı ve Gugu’nun yanındaki varlığını hissetti. Dede Kaz’ın sözleri kulaklarında yankılanıyordu: “Cesaret korkuya rağmen adım atabilmektir.”
Gaga tüm gücüyle kendini yukarı doğru itti. Kanatlarını daha geniş açtı, sanki rüzgarla dans ediyormuş gibi. Bu kez beklenenden daha yükseğe sıçramayı başardı! Gugu da kardeşinin bu başarısından cesaret alarak kanatlarını daha güçlü, daha ritmik bir şekilde çırpmaya başladı. Ayakları yerden kesilmişti! Kısa bir süreliğine de olsa havada kaldılar!
Bir an durup şaşkınlıkla birbirlerine baktılar. Sonra yüzlerinde kocaman bir gülümseme belirdi. Gittikçe yükseldiler, gölün üzerinden, ağaçların tepesinden geçtiler. Her kanat çırpışlarında biraz daha ileri, biraz daha yukarı gidiyorlardı. Rüzgar kanatlarını okşuyor, bulutlar onlara el sallıyordu.
Korku, yerini tarifsiz bir özgürlük hissine bırakmıştı. Sanki gökyüzü onları kucaklıyor, her bir tüy neşeyle doluyordu. Gaga kahkahalar atarak bağırdı:
— “Uçuyoruz, Gugu! Gerçekten uçuyoruz!”
Gugu’nun sesi sevinçten titriyordu:
— “İnanılmaz bir his, Gaga! Hiç bu kadar hafiflememiştim!”
Gölün üzerinde küçük bir tur attılar sonra yavaşça alçalarak sürüdeki diğer kazların yanına indiler. Yorgun ama mutluydular. İlk uçuşları mükemmel olmasa da başarmışlardı. En önemlisi korkularının kendilerini durdurmasına izin vermemişlerdi.
Özgürlük ve Yeni Başlangıçlar
O gün Gaga ve Gugu sadece uçmayı öğrenmekle kalmadılar. Aynı zamanda korkularıyla yüzleşmenin, birbirlerine destek olmanın ve azmin ne kadar güçlü olduğunu da keşfettiler. Gökyüzünde süzülürken sadece kendi hayallerini gerçekleştirmekle kalmamış aynı zamanda diğer genç kazlara da ilham veren iki cesur kardeş olmuşlardı.
Artık her sabah güneş doğarken gökyüzüne yükseliyor, bulutların arasında neşeyle süzülüyorlardı. Kanatları her zamankinden daha güçlüydü. Onlar için uçmak, sadece bir yerden bir yere gitmek değil, aynı zamanda özgürlüğün, cesaretin ve dostluğun bir sembolüydü.
Dede Kaz’ın dediği gibi önemli olan hiç düşmemek değil, düştüğünde ayağa kalkıp kanatlarını yeniden açmaktı. Ve Gaga ile Gugu bunu tüm dünyaya kanıtlamışlardı.
Sürülerindeki diğer genç kazlar da onların hikayelerinden ilham alarak daha cesur denemeler yapmaya başladı. Artık gölün üzerinde çok daha fazla genç kazın kanat çırptığı, kahkahalarının yankılandığı duyuluyordu.
Gaga ve Gugu’nun hikayesi, sürünün nesiller boyu anlatacağı bir cesaret ve dostluk masalı haline gelmişti. Onlar sadece gökyüzünü fethetmekle kalmamış aynı zamanda kalpleri de fethetmişlerdi.
