Bir zamanlar genç bir prenses, altın bir top ile oynarken topunu bir kuyunun içine düşürür. Üzgün bir şekilde topunu kaybettiği için ağlarken bir kurbağa ortaya çıkar ve prensesin topunu geri getirebileceğini söyler.

Uzak diyarların ötesinde masalların bile nadiren uğradığı, Yeşil Ay Ormanı adında gizemli bir orman uzanırmış. Adını geceleri ağaç yapraklarının arasından süzülen ay ışığının yeşile çalan büyülü parıltısından alırmış.

Bir zamanlar yemyeşil bir vadinin içinde geniş bir çayırlıkta ailesiyle birlikte yaşayan bir tay vardı. Bu küçük tayın adı Kadife idi. Uzun, güçlü bacakları ve ışıldayan kahverengi tüyleri vardı. Ama her şeyi tek başına yapmayı severdi.

Kutupların uçsuz bucaksız, bembeyaz kar ve buzlarla kaplı, göz alabildiğine uzanan donmuş topraklarının tam kalbinde, küçük bir kutup ayısı ailesi yaşarmış. Bu ailenin en genç üyesi, henüz minicik bir yavru olan Noni imiş.

Uzak denizlerin derinliklerinde güneş ışığının nazikçe dans ettiği, rengârenk mercanların büyüleyici bir dünya oluşturduğu bir yer vardı. Bu güzel denizde yaşayan, pırıl pırıl bir deniz yıldızı olan Dira, herkesin sevdiği neşeli bir kahramandı.

Bir varmış, bir yokmuş. Uzak diyarlarda, yemyeşil ormanların arasında, küçük bir köy varmış. Bu köyde, Eli adında büyük, gri bir fil yaşarmış.

Güneşin altın rengi ışıkları göle vururken kaz sürüsünün neşeli sesleri tüm vadiye yayılıyordu. Her bahar olduğu gibi genç kazlar ilk uçuş derslerini almaya başlamış, gökyüzünde zarifçe süzülmek için kanat çırpıyorlardı.

Bir zamanlar, taşların masalları kalelere fısıldadığı, derelerin şırıl şırıl aktığı bereketli toprakların üzerinde, gökyüzüne doğru uzanan heybetli bir Karaman Kalesi varmış.