Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, büyük bir ormanın derinliklerinde rengarenk çiçeklerin dans ettiği güzel bir kovan varmış. Bu kovanda yaşayan arılar arasında hepsinden farklı, hepsinden özel bir arı yaşarmış. Adı Arı Hızlıkanat imiş çünkü bütün arılar arasında en hızlı uçan oymuş.
Diğer arılardan biraz farklıymış. Kanatları gökkuşağının tüm renklerini taşır ve onları çırptığında etrafına küçük ışık parçacıkları saçılırmış. Ama en önemlisi çok meraklı olmasıymış. Her sabah uyanır uyanmaz “Bugün acaba ne keşfedeceğim?” diye düşünürmüş.
Diğer arılar her gün aynı çiçekleri ziyaret ederken o her gün farklı yönlere uçar, yeni çiçekler, yeni kokular ve yeni arkadaşlar keşfedermiş. Kraliçe Arı bile onun bu merakına hayran kalır ama bazen de endişelenirmiş.
— “Hızlıkanat, çok uzaklara gitme. Ormanda tehlikeli yerler var,” dermiş Kraliçe Arı.
Ama Hızlıkanat’ın içindeki keşfetme arzusu her zaman daha ağır basarmış.
Gizemli Yol
Güneşli bir yaz sabahı Hızlıkanat yine keşfe çıkmış. Bu sefer ormanda daha önce hiç görmediği bir patikayı takip etmeye karar vermiş. Patika büyük ağaçların arasından kıvrıla kıvrıla ilerliyor, nereye gittiğini merak ettiriyormuş. Patikayı takip ederken karşısına sevimli bir sincap çıkmış.
— “Merhaba küçük arı, nereye gidiyorsun böyle tek başına?” diye sormuş sincap.
— “Merhaba! Ben Hızlıkanat. Bu patikanın nereye gittiğini merak ediyorum ve keşfe çıktım.” demiş Hızlıkanat.
Sincap kaşlarını çatmış:
— “Bu patika eski zamanlarda çok güzel bir bahçeye gidermiş ama artık orası unutulmuş. Yıllardır kimse o tarafa gitmemiş.”
Hızlıkanat’ın merakı daha da artmış:
— “Unutulmuş bir bahçe mi? Neden kimse oraya gitmiyor?”
Sincap omuzlarını silkmiş:
— “Bilmiyorum. Annem anneannesinden duymuş. Çok güzel bir çiçek bahçesiymiş. Ancak sonra bir şey olmuş ve herkes orayı unutmuş.”
Bu hikâye Hızlıkanat’ın keşfetme arzusunu daha da alevlendirmiş.
— “Teşekkür ederim sincap. Ben o bahçeyi bulmaya gidiyorum!” demiş ve heyecanla yoluna devam etmiş.
Orman Sakinleriyle Tanışma
Patikada ilerlerken ormanda yaşayan birçok hayvanla karşılaşmış. İlk olarak daldan dala atlayan renkli bir kurbağa görmüş.
— “Merhaba, ben Hızlıkanat! Sen kimsin?” diye sormuş.
— “Ben Zıpzıp, ağaç kurbağasım.” demiş renkli kurbağa. “Nereye gidiyorsun böyle heyecanla?”
— “Unutulmuş bir çiçek bahçesini aramaya gidiyorum.” demiş Hızlıkanat.
Zıpzıp şaşırmış:
— “Bahsettiğin bahçeyi büyükbabam anlatırdı. Orada dünyanın en tatlı nektarları varmış ama yıllardır kimse görmemiş.”
Biraz daha ilerleyince yaşlı bir baykuşla karşılaşmış. Baykuş kocaman gözleriyle ona bakmış.
— “Nereye gidiyorsun küçük arı?” diye sormuş.
— “Unutulmuş çiçek bahçesini arıyorum, bilge baykuş.” demiş Hızlıkanat.
Baykuş gözlerini kırpıştırmış:
— “O bahçe bir zamanlar ormanın en büyük hazinesiymiş. Her çeşit çiçek orada yetişirmiş. Fakat sonra insanlar gelmiş ve bahçenin etrafına duvar örmüşler. Yıllar sonra insanlar ayrılmış ama duvarlar kalmış. Şimdi kimse bahçeye nasıl girileceğini bilmiyor.”
Hızlıkanat daha da heyecanlanmış.
— “Teşekkürler bilge baykuş! Ben o duvarın ötesine geçmenin bir yolunu bulacağım!” demiş.
Patikada ilerlerken bir de çalışkan bir köstebek görmüş. Köstebek toprağı kazıyor, küçük tüneller açıyormuş.
— “Merhaba, ben Kuki!” demiş köstebek. “Bu toprakların altını çok iyi bilirim.”
— “Ben de Hızlıkanat! Unutulmuş çiçek bahçesini arıyorum.” demiş arı.
Köstebek düşünmüş:
— “Hmmm, bahçenin duvarının dibinde bir tünel olabilir. Eskiden oraya gittiğimi hatırlıyorum. İstersen sana yolu gösterebilirim.”
Kayıp Bahçenin Keşfi
Köstebek Kuki, Hızlıkanat’a yol göstermiş ve sonunda büyük ve taş bir duvarın önüne gelmişler. Duvar o kadar yüksekmiş ki Hızlıkanat bile üzerinden uçamıyormuş.
— “İşte burası,” demiş Kuki. “Duvarın dibinde bir delik var, oradan geçebilirsin.”
Hızlıkanat küçük delikten geçmiş ve kendini bambaşka bir dünyada bulmuş. Burası unutulmuş çiçek bahçesiymiş! Ama bahçe artık eskisi gibi canlı değilmiş. Çiçekler solmuş, otlar uzamış, her yer toz ve toprakla kaplanmış haldeymiş. Üzülerek etrafına bakmış:
— “Ne kadar yazık! Bu güzel bahçe böyle kaderine terk edilmiş!”
Tam o sırada bir yaprağın altından küçük bir ses duyulmuş:
— “Kimsin sen? Yıllardır buraya kimse gelmedi.”
Hızlıkanat sesin geldiği yöne bakmış ve minik bir uğur böceğiyle karşılaşmış.
— “Ben Hızlıkanat, bir arıyım. Bu bahçeyi tesadüfen buldum.” demiş.
Uğur böceği heyecanlanmış:
— “Ben Benekli! Ailem yıllardır bu bahçede yaşıyor ama artık çok yalnızız. Çiçekler öldü, kelebekler gitti.”
Hızlıkanat düşünmüş ve sonra parlak bir fikir aklına gelmiş:
— “Bu bahçeyi yeniden canlandırabiliriz! Kovandan arkadaşlarımı getiririm, hep birlikte çalışırız!”
Bahçenin Yeniden Doğuşu
Hızlıkanat hemen kovana dönmüş ve gördüklerini Kraliçe Arı’ya anlatmış. Kraliçe Arı hikâyeyi dinledikten sonra şöyle demiş:
— “Hızlıkanat, merakın bu sefer bize harika bir hediye getirdi. Hemen diğer arıları topla ve bahçeyi canlandırmaya başlayalım.”
Ertesi gün yüzlerce arı Hızlıkanat’ın peşinden unutulmuş bahçeye uçmuş. Arılar çalışmaya başlamışlar: Bazıları solmuş çiçeklerin üzerine polen serpmiş, bazıları toprağı havalandırmış, bazıları da uzak yerlerden yeni çiçek tohumları getirmiş.
Ormanın diğer sakinleri de yardıma gelmiş: Sincaplar kuru yaprakları toplamış, kuşlar gagalarıyla tohum ekmiş, köstebekler toprağı kabartmış.
Günler günleri, haftalar haftaları kovalamış. Hızlıkanat ve arkadaşları durmadan çalışmışlar. Ve bir sabah bahçe birden bire canlanmaya başlamış! Önce birkaç çiçek açmış, sonra onlarca, yüzlerce çiçek…
Yeni Bir Başlangıç
Aradan üç ay geçmiş ve unutulmuş bahçe artık tanınmayacak kadar değişmiş. Her yer rengarenk çiçeklerle dolmuş, kelebekler ve böcekler bahçeye geri dönmüş, kuşlar ağaçlarda şarkılar söylemeye başlamış.
Bir gün bilge baykuş, Hızlıkanat’ın yanına gelmiş ve şöyle demiş:
— “Küçük arı, merakın ve cesaretinle bu bahçeyi yeniden hayata döndürdün. Şimdi burası ormandaki tüm canlılar için bir cennet oldu.”
Hızlıkanat gururla gülümsemiş:
— “Tek başıma yapamazdım. Herkes elinden geleni yaptı.”
Kraliçe Arı da Hızlıkanat’a yaklaşmış:
— “Seninle gurur duyuyorum. Artık bu bahçe bizim yeni yuvamız olacak. Buraya ‘Hızlıkanat’ın Bahçesi’ adını veriyoruz.”
O günden sonra bahçe ormanın en güzel ve en canlı yeri olmuş. Her gün farklı hayvanlar ziyarete gelir, çiçeklerin kokusunu içlerine çeker, ağaçların gölgesinde dinlenirlermiş.
Hızlıkanat ise hâlâ her sabah yeni yerler keşfetmeye çıkar ama gün sonunda hep bahçeye geri dönermiş. Çünkü en büyük hazinelerin bazen en beklenmedik yerlerde olduğunu biliyormuş.
Ve böylece küçük bir arının merakı ve cesareti sayesinde, unutulmuş bir bahçe yeniden hayat bulmuş.
Onlar ermiş muradına, biz çıkalım kerevetine…
